چرا رمان های نیمه تمام بخوانیم؟، درس های استاد دانشگاه استنفورد در مطالعات ادبیات قرن نوزدهم - وبلاگ نشر

به گزارش وبلاگ نشر به نقل از لیت هاب، متیو ردموند استاد دانشگاه استنفورد در یادداشتی به دوره آموزشی با عنوان رمان های ناتمام در این دانشگاه اشاره می کند که با دانشجویانش داشته و اعتقاد دارد که خواندن این رمان ها به اندازه دیگر داستان ها و یا حتی بیشتر از آنها ضروری است. در تاریخ ادبیات نویسندگان مشهوری معمولاً به علت مرگ نتوانستند رمان های خود را تمام کنند و بعضی از آنها نیز با دلایل نامعلوم از ادامه رمان منصرف شدند. از معروف ترین رمان های نیمه تمام می توان به سندیتون نوشته جین آستن، راز ادوین درود چارلز دیکنز و یا ماجرای آرتور گوردون نوشته ادگار آلن پو اشاره کرد.

ردموند اعتقاد دارد خواندن رمان های ناتمام با توجه به سابقه نویسندگانش به همان اندازه رمان های تمام شده ضروری است چون نکته های بسیاری از زندگی و آثار این نویسندگان به دست می دهد. یک نکته دیگر درباره رمان های ناتمام جذابیت خاص آنهاست که خواننده می تواند خودش را برای انتهای داستان آماده کند.

در آرزوهای بزرگ، چارلز دیکنز به نظر می رسد انتهای داستان را به اختیار خواننده داده است که سرنوشت پیپ را برای ترک ویرانه های خانه ساتیس در حالی که به استلا نرسیده است، تخمین بزنند. در انتهای داستان به نقل از پیپ می خوانیم: من هیچ سایه ای از او (استلا) در اینجا نمی بینم. در چنین نور ضعیفی از انتهای داستان به نظر می رسد رمان های نیمه تمام چیزی کمتر از انواع تمام شده خود نداشته باشند و حتی ممکن است خواندن این گونه داستان ها برای خیلی ها جذابیت بیشتری داشته باشد.

استاد دانشگاه استنفورد آمریکا در ادامه یادداشت خود به کلاس های نویسندگی اش در این دانشگاه اشاره می کند که از دانشجویان خواسته به ابتدا و انتهای داستان ها فکر کنند و اینکه چطور می شود یک داستان را مثل نویسنده اش تمام کرد. نویسندگی برای بیشتر مشاهیر ادبیات چیزی بوده که همیشه ادامه داشته و بیشتر آنها از انتهای داستان زیاد خوششان نمی آمده است. ردموند می نویسد: در زمانه ما که مسائلی مثل شیوع ویروس کرونا اهمیت پیدا کرده و اینکه یک رئیس جمهوری حاضر نیست شکست را بپذیرد و کاخ سفید را تحویل رئیس جمهور بعدی بدهد، مسائل مطرح شده در رمان های دوره ویکتوریا زیاد جذابیت ندارد و در این مقوله رمان های نیمه تمام کارآیی بیشتری خواهند داشت.

رویارویی های پیچیده جین آستن در رمان های عاشقانه و برخورد نژادها و طبقات مختلف با یکدیگر، سفر آلن پو به نیمه هوشیار برده داران و مراقبه و تعمق دیکنز در جنایت و مکافات همگی مسائلی هستند که در سال های قرن بیست و یکم زیاد به کار نمی آید و در اینجاست که شاید رمان های نیمه تمام برای مخاطب امروزی ایده های جدیدی ایجاد می کنند. رمان های ناتمام فرصت فکر کردن به خواننده می دهد و به نوعی از داستان فراتر رفته و معمایی برای او ایجاد می کند که حتی ممکن است خلاقیت خواننده و تبدیل شدن به یک نویسنده را به دنبال داشته باشد.

متیو ردموند استاد دانشگاه استنفورد در رشته زبان و ادبیات انگلیسی سال ها در زمینه داستان های قرن نوزدهم تحقیق کرده است. وی اعتقاد دارد چیزی که رمان های ناتمام از نویسندگان این قرن و قرن های قبل از آن برای ما مفید است، گفت وگوی بین نسل ها و ارتباطی است که مخاطب کنونی می تواند از این داستان ها بگیرد. خواندن این داستان ها به ما یاد می دهد در موقعیت ها و شرایط غیرقابل پیش بینی دنیای امروزی تصمیمات بهتری بگیریم.