هلال لب های پیرمرد - وبلاگ نشر

به گزارش وبلاگ نشر، صبح ها، هیچ گاه میلم به خوردن صبحانه نمی رود. همواره چای با عطر خوش هل حالم را جا می آورد، آن هم در روزهای سرد زمستان.

پنج سال است شب و روز، کارم این شده که از سر عادت چای دم کنم و بنوشم. کت و شلوار اتوکشیده ام را می پوشم. جلوی آینه موهایم را ژل می زنم تا فرهایش بخوابد و صاف گردد. بعد کیف سامسونت سیاه رنگ را همراه عینک و کارت اتوبوس برمی دارم. صبح ها با آن که ساعت هنوز هشت نشده، آفتاب بی رمق، چشم هایم را می زند. خانه ام فاصله زیادی با مترو ندارد. وارد ایستگاه مترو می شوم، کارت می زنم و دوباره صدای آن خانم را که می گوید لطفاً از خط زرد فاصله بگیرید! می شنوم و صدای رسیدن مترو... مترو که می ایستد، سوار می شوم و در کنار پسری 16، 17ساله می نشینم که سرش در کتاب درسی اش است. یادم می آید که فصل امتحان است و بیش تر دانش آموزها سر در کتاب از این خیابان به آن خیابان می روند. به اطراف نگاهی می اندازم. روبه رویم پیرمرد را می بینم. پیرمردی با عینک کائوچویی قدیمی و ته ریش سفید که معلوم است چند هفته است اصلاح نکرده. انگار این پیرمرد کار و زندگی ندارد.

هرروز او را در مترو می بینم. نمی دانم چرا. دستش را به عصا تکیه داده و بی تفاوت به کف مترو زل زده است. نگاهم را از پیرمرد می گیرم و به خانم جوانی 20، 21ساله نگاه می کنم که لباسش اداری است. مقنعه مشکی، مانتوی ساده مشکی، شلوار اتو کشیده مشکی و کفش قهوه ای سوخته، بهتر بگویم، مشکی. چند تار موی خرمایی رنگش ناخودآگاه از مقنعه اش بیرون آمده. دستش سمت دهانش می رود که کسی خمیازه کشیدنش را نبیند. نگاهم به آن مانیتور روبه رو که تصاویری به اصطلاح پندآموز را نشان می دهد می رود. نگاهی به ایستگاه ها می اندازم.

هنوز چند ایستگاه مانده. دفتر و قلم را از کیفم بیرون می کشم و دوباره نگاهم را به پیرمرد می دوزم. قلم را در دستم نگه می دارم و آغاز می کنم به نقش زدن تصویر پیرمرد روی کاغذ. چهره اش را کامل می کشم، جز لب هایش. هلال لب هایش رو به پایین است و من تصمیم می گیرم هلال لب هایش را رو به بالا بکشم تا شاید در زندگی واقعی اش هم...

نسترن جابرزاده انصاری،14ساله از بهارستان

عکس: فریدا زینالی